dinsdag 26 november 2013

naïef



Het hebben van een mening is not done op dit moment, we moeten monddood accepteren wat er gezegd wordt en wat men vindt. Iedereen heeft een mening en aangezien we de vrijheid van meningsuiting kennen moet die dus te pas en te onpas ter berde gebracht worden. Ben je het oneens, dan jammer. Je hoeft niet mee te lezen.. Oh je bent het niet eens, ook dat hoeft niet. Oh, je vindt het nodig te reageren, dan haat, block! En dan ben je het alleen nog maar oneens met een bewuste stelling. Niet eens de mens, niet eens de stijl niet eens… Alleen inhoud.

Jaren geleden kwam GeenStijl op de markt. Jongens, meisjes, die het nodig vonden onder het mom ‘nodeloos kwetsend,’ een mening te delen die je als lichtelijk controversieel kan beschouwen. Wanneer je in je bio zet, dat je nodeloos kwetst, dan is ieder tegenargument overbodig en nutteloos. Want iedere discussie kan afgedaan worden als, wij zeggen kwetsend te zijn, dus niet zeuren.

Anders wordt het met TPO. Die in hun bio zetten voorbij het eigen gelijk te gaan en een podium bieden aan iedereen die een mening heeft en opinie wil maken. Een mooi gegeven, ware het niet dat Bert Brussen zich als bedenker/redacteur opwerpt. Op de site valt het nog mee, veel verschillende geluiden, niet alleen het geluid dat iedereen tegen ons is. Op zich zou je zeggen mooi, heel mooi. Voor en tegen komt bij elkaar en geeft elkaar inhoudelijk van repliek. Hoewel de reacties op sommige stukjes bewijzen dat de bezoekers en lezers vooral uitzijn op het neersabelen van de schijver ipv iets inhoudelijk te schrijven over zijn / haar stelling. Maar dat terzijde.

Voorbij het eigen gelijk betekent, dat je je eigen gelijk aan de kant zet en open staat voor de mening van een ander. Dat dit gezichtsbedrog is, wordt duidelijk op het moment wanneer je via Twitter een opmerking plaatst over TPO, of een mening hebt op uitingen van TPO. Dan wordt duidelijk dat je te maken hebt met het eigen gelijk!    

Ben je het oneens, dan jammer. Je hoeft niet mee te lezen. Oh je bent het niet eens, ook dat hoeft niet. Oh, je vindt het nodig te reageren, dan haat, block! En dan ben je het alleen nog maar oneens met deze bewuste stelling. Niet eens de mens, niet eens de stijl niet eens… Alleen inhoud.

Ondertussen ben ik geblockt door bijna iedereen die (schrijvers) banden heeft met GeenStijl, of TPO. Gewoon geblockt. Ze kunnen, of willen, vragen niet beantwoorden, roepen dat ik jaloers ben, of dat ik haat, of zeggen gewoon niets. Block, monddood maken. Omdat een tegengeluid wel eens aan het licht kan brengen dat alle facts die je verspreid een hoax zouden kunnen zijn. Roep de onderbuik gevoelens maar vaak genoeg, kom met futiele bewijzen en je volgers geloven je blind. Want wij zien dit ook, wij voelen het ook. Wij zien dat het de moslim is die haat predikt, wij zien dat het de Pool is die onze baan inpikt, wij zien dat links graait en draait, wij zien dat, wij zien alles.

Nu ben ik, volgens mij, niet wereldvreemd, ik werk met veel verschillende mensen, in verschillende omgevingen, met verschillende achtergronden, door het hele land. Ik zie het niet. Hoe kan dat? Is mijn wereld te rooskleurig? Wil ik het niet zien? Ben ik te naïef?

vinden



We vinden wat van elkaar, ik kijk naar jou, jij kijkt naar mij, samen kijken we naar elkaar. Ik vind dat vrouwen die lang zijn geen partner mogen hebben die kleiner is, behalve wanneer die partner een vrouw is. Ik vind dat je als man op mannen mag vallen, een relatie met ze aan mag gaan, zelfs trouwen en kinderen mag krijgen, maar zodra je met een pauwenpak op een boot staat te hossen, dan houdt het op. Vrouwen mogen best mannen zijn, mannen best vrouwen. Maar waarom moet je als man die vrouw wordt direct cup D, of meer hebben? Of als vrouw wanneer je man wordt direct een 26” cock. Nee we mogen het vinden, maar niet vinden dat het moet mogen. Nederland wordt meer en meer een vinex wijk met 2.5 gezin, labrador, Volvo en dubbele baan. Dubbel omdat alleen maar alleen is en je het dan niet redt.
            Wat ik alleen niet begrijp is dat er mensen zijn die zonder blikken of blozen ’s morgens de wekker uittikken, hun partner wakker kussen, allicht even tegen elkaar aan kruipen. Opstaan, de kinderen wekken, een ontbijtje op tafel creëren, zich douchen, de hond uitlaten, iedereen gedag zeggen, op de fiets stappen even bijkletsen met collega’s en vervolgens acht uur lang een gillend konijn gaan staan plukken. Dat begrijp ik niet. En dat ik dat niet begrijp heeft niets te maken met de afkomst, kleur, gezindte, geaardheid, politieke voorkeur, type auto, schoen, kleding….verzin het maar, niets. Ik begrijp gewoon niet dat je dat kan. Gelukkig zijn er meer die dat vinden. Maar het feit dat je dat vindt mag weer niet, is verboden, omdat het iets zegt over hoe jij denkt over die mensen.


Bonk.

maandag 25 november 2013


teveel




Vroeger was het leven simpel, er was TV met (inter)nationale zenders (hooguit ,) een radio, een (vaste)telefoon, een krant en wat tijdschriften. Overzichtelijk. Nu heb je van alles ‘teveel.’ Het is waarschijnlijk verstandiger maar niets meer te volgen, te kijken, of dat je zelf een invulling gaat geven. De TV hier komt niet verder dan een selectieve som van zo’n 10 programma’s, veel ondemand en films via netflix, of downloaden. Steeds vaker staat de TV gewoon uit.  
Op een gegeven moment kwamen daar de blogs bij, vanmorgen hoorde ik van iemand die sinds 1999 een blog heeft. Er zijn er vast die al langer een blog hebben, maar 14 jaar! De echte boost in blogland kwam een jaar of tien geleden, met één keer per jaar een heus blogbal.
Sinds 2004 begon ik me meer en meer bezig te houden met deze materie, eerst via moblog, maar dat bestaat niet meer. Later via een eigen blog, personaljesus.nl, maar ook die bestaat niet meer. Vervolgens twee jaar geleden op twitter een hernieuwde start gemaakt en kom ik langzamerhand in aanraking met veel blogs die de moeite waar zijn. Teveel, omdat bijna iedereen een blog heeft en een mening moet hebben, waarvoor ik simpelweg geen tijd heb om ze allemaal te lezen, wie wel? Ook ik doe weer mee. Daarom heb ik een bloemlezing gemaakt van de blogs die ik dagelijk bezoek, gewoon om bij te blijven. Op andere blogs kom ik louter bij toeval.

Must:
  1. schaapswrak, is confronterend voor mij, ook zn tl, omdat ik het geschreven zou kunnen hebben.
  2. Krapuul, scherp, soms controversieel, maar vooral raak. Onlangs nog dupe van ddos, veel gastschrijvers die ik graag in mn TL zie.
  3. wltrrr, één van de gastschrijvers op Krapuul, met een eigen blog. Eigenzinnig en breed uitwijdend over veel onderwerpen. Gaat goed de diepte in.
  4. meedogenloos, een analyse van de realiteit om ons heen. Gaat voorbij het eigen gelijk, waar de pleiters van dit eigen gelijk juist cirkel draaien om het eigen gelijk. De werkelijkheid is rauw.
  5. frontaalnaakt, opinie in een literair jasje. Veel gastschrijvers en veel inkijk in het zelf. Mooi, openhartig, confronterend en gekrenkt (oprecht,) maar de humor behouden.
  6. edgeofeurope, doet het rustig aan zo lijkt het op dit moment. Laatste blog van 4 november. Lees het graag vanwege de onverwachte twist in de artikelen. Gaat de confrontatie niet uit de weg. Schrijft scherp, hard.
  7. defrysk, ook gastschrijver op Krapuul, en twister op twitter, via zijn blog aangename poëzie om in weg te mijmeren, of bij stil te staan.
  8. igor.stratoff, mn eigen TL natuurlijk en de linkjes die voorbij komen.

Blijf doorgaan, want jullie houden mij scherp!

vrijdag 22 november 2013

tien 2013

laten we multicultureel zijn

Wij vinden nogal wat van elkaar. Loopt iedereen links en jij rechts, dan word je aangekeken op het feit dat jij rechts loopt. Heeft iedereen een overhemd aan en jij een t-shirt, dan krijg je wat te horen. Heb je een t-shirt aan met Stalin er op, dan is er ongetwijfeld iemand die daar iets over moet zeggen positief of negatief.

We moeten ook van alles. Bouwt mijn buurman een dakkapel, dan zie je binnen afzienbare tijd de overbuurman zenuwachtig rondlopen, kijken naar zijn huis een offerte plaatsen en ook een dakkapel plaatsen. Wordt er drie deuren verderop een auto gekocht dan zie je snel dat één van de andere buren ook een auto koopt.

Zien, gezien worden, elkaar de loef afsteken.

Zo gaat het ook met kennis. Ik had een zekere Bottehoend in mijn timeline. Het leek een openmind ‘relatie,’ Qua gedachte stonden we lijnrecht tegen over elkaar, maar opposite attracts, wie weet konden we wat leren van elkaar. Dat bleek ijdele hoop. Ik stond open voor zijn gedachte, maar kon hem niet volgen. En wat een start leek van een mooie virtuele vriendschap, werd snel de kop ingedrukt, want ik moest kiezen. Kiezen? Ja kiezen. Of ik ging mee in zijn verhaal, of ik was tegen.

Zijn verhaal is simpel: hij is vrijdenker en overtuigd islamkritisch. In het begin was ik naïef, want ik, als religiecriticus dacht dat ik met hem kon sparren en als vrijdenker dacht ik de ruimte te vinden in de vrije gedachte. Ondertussen werd duidelijk dat je islamkritiek, uit monde van bottehoend en PVV adepten, letterlijk kan vertalen als een fobie voor islam. En oei oei oei als je dat zegt, want fobie suggereert angst voor het onbekende en ze zijn allen goed op de hoogte van de Islam #kuch. Als vrijdenker bleek hij ook niet meer dan een gesloten dogmatisch systeem te zijn. Dit kon niet lang goed gaan. Op het moment dat ik hem toch maar confronteerde met zijn dogmatische blik op de wereld en zijn blik op, uiting van angst voor een specifieke groep mensen, werd het hem teveel en trakteerde hij mij op een block.

Wij vinden wat van elkaar. Twitter lijkt per definitie voor de Nederlander te zijn gemaakt, of je bent met mij, of je bent tegen mij. Gewoon simpel ideeën uitwisselen, iets leren en opsteken van elkaar zit er niet in. De discussie aangaan, zonder dat iemand eerst voor alles en nog wat moet worden uitgemaakt lijkt de gewoonste zaak. Discussie, wat is dat? Jij bent gewoon: rabiaatrechts, rioolrechts, rozescum, gutmensch, linkschfascist, antisemiet… whatever.

Toch, hoe graag ik ook zou willen, het lukt niet. En het gaat mij dan nog niet eens om het inhoudelijke debat, wat je op zich prima zou kunnen voeren. Het gaat om het doel. Het doel is een specifieke groep mensen, in dit geval de moslims, aan de kant zetten. Wegvagen, wegsturen, slikken of stikken. En dat kan ik niet.

Daarin is mijn keuze helder.



Wij vinden wat van elkaar. Ik denk vrij, open, deel graag, zoek de discussie, zacht op de confrontatie, wil ervaringen horen, begrijpen, zoeken naar de rede, de reden. Gewoon ‘echt’ sociaal zijn. Delen met elkaar, kleur, geloof, afkomst, gedachten, inhoud, politiek, sex, wat maakt het uit. Weet je, laten we multicultureel zijn. Idee?

groepsdruk

Wat houdt vrijheid van meningsuiting eigenlijk in? Betekent dit dat we maar mogen roepen wat we willen? Zeggen wat we vinden? Onze mening te pas en onpas filteren, loslaten op datgene waar wij een mening over hebben? Ja. Dat is zo. Op basis van de vrijheid van meningsuiting mogen wij dat roepen. Mogen wij vinden wat we vinden, mogen wij een mening hebben en die uiten. Mogen wij dus zeggen over de ander, wat wij vinden. Ongeacht de inhoud.

De grondwet, art. 7 lid 3,  zegt:

Voor het openbaren van gedachten of gevoelens door andere dan in de voorgaande leden genoemde middelen heeft niemand voorafgaand verlof nodig wegens de inhoud daarvan, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet. De wet kan het geven van vertoningen toegankelijk voor personen jonger dan zestien jaar regelen ter bescherming van de goede zeden.

Je hebt dus volledige vrijheid, met twee beperkingen: 1. Zolang je acteert, je verantwoordelijkheid neemt, binnen de (grond-) wet. 2. Het openbaar maken van deze mening kan door de wetgever voor vertoning beperkt worden voor personen jonger dan 16 jaar. Beperking 1 is helder. Zolang je je houdt aan de (grond-) wet, is er niets aan de hand. Beperking 2 zegt dat wanneer je publiek jonger dan 16 jaar is, er een regeling ter bescherming kan worden uitgevaardigd.

Stel je voelt er steeds meer voor, dat alle moslims gedeporteerd mogen worden en je meldt dit via twitter, omdat je vindt dat er geen aanpassing is van hun kant aan, of respect is voor ‘onze’ normen en waarden. Mag je dit vinden? Op basis van art 7 lid 3, wel. Want voor het openbaar maken van gedachten en gevoelens heb je niet ‘vooraf’  verlof (toestemming) nodig. Toch is het op basis van beide beperkingen weer niet toegestaan, of pas toegestaan nadat er een regeling ter bescherming is uitgevaardigd.  Want 1. je overtreedt art 1. Waarom, omdat je vindt dat de deportatie geldt voor een bewuste, moslims, doelgroep en dat is racisme. 2. Je openbaart het via twitter en twitter kent onder de gebruikers geen leeftijdsgrens, dit houdt in dat personen jonger dan 16 jaar oud, beschermd zouden moeten worden tegen uitingen op basis van bijv. art. 1.

Dat intrigeert mij, want wie bepaalt die regeling? En wie voert dit uit?

*belt met IViR*

Helder, zolang andere wetten niet in het geding komen, heb je de vrijheid. Vervolgens kan de ‘drager,’ dat kan de persoon zelf zijn, maar ook het medium die de uiting mogelijk heeft gemaakt, beslissen de uiting in openbaarheid te verwijderen. Dit laatste is bij de tweet waaraan ik refereerde gebeurd. Ware het niet dat publicaties via  internet nagenoeg onmogelijk te verwijderen zijn.

Dan die leeftijdsgrens 16 jaar. Waarom is hiervoor gekozen? Dit alles heeft te maken met bescherming van zeden, normen en waarden. Hoewel wetenschappelijk de puberfase start rond de 8 jaar en kan doorlopen tot +/- 30 jaar, wordt gemakshalve de pubertijd vastgesteld in de periode 12 – 16 jaar. Dit is een periode van ontdekken. Maar ook een periode waarin je gevoelig bent voor wat anderen van je vinden. In deze periode meet je jezelf een / de rol aan. Zoekende naar dat wat bij je past. Je zet je af tegen je ouders, je familie, de wetgeving, ‘oude’ vrienden, en zoekt een rolmodel. Vaak een rolmodel, op de grens van het toelaatbare, want door wie bepaalt? Één van de bekendste verschijnselen waar een puber gevoelig voor is, is groepsdruk. Want wat de groep vindt is belangrijk.

Dit wordt in de wetenschap deindividuation genoemd. In het kort komt het er op neer dat je buiten je eigen bewuste gedrag stapt door groepsdruk. Die druk kan extrinsiek, of intrinsiek zijn. Extrinsiek: je loopt op straat met een clubje vrienden en één begint op een fiets in te trappen, een tweede doet mee en voor je het weet koel je je woede op een fiets. Intrinsiek: Je voelt een druk van binnenuit, omdat je (echt) ervaart hoe lotgenoten ‘onderdrukt’ worden.

Dit laatste zie je veel terug op social media, met name twitter. Veilig op je zolderkamer, onopvallend in de bus, op een verloren moment tijdens je werk, wanen wij ons rasechte wereldverbeteraars via twitter. Ik heb het hier niet over anoniem zijn. Ik vind het een ongekend mooi fenomeen en doe graag mee in de communicatiestromen. Hoewel ik zelf vind vrij helder te zijn in mijn standpunten, heb ik verscheidene keren te horen gekregen een keuze te maken: JE MOET KIEZEN.

Ik wil niet kiezen, ik kan niet kiezen. Ik ben tegen onrecht en zoek de rede(n.) Je mag me links noemen.

Waar gaat het nu om? Onlangs kwam ik in mijn tl vaak de term kk-jood tegen. Wanneer je gaat filteren op de term, zie je vooral een TL van pubers die niet specifiek de Jood, of Joden bedoelen, maar de term puur bezigen als teringlijder, of achterlijke mongool, of schele homo, of verzin maar iets. De term, als uitdrukking, niet gericht, maar algemeen. Het is Bennink, die zich er druk om maakte. Het is hem niet te doen om de ziekte, kk = kanker, maar om het gegeven dat er Jood gebruikt wordt. Toen ik hem eens wees op dat binnen sommige groepen Jood / Joden als geuzennaam gebruikt wordt, werd duidelijk dat het hem juist daarom te doen was. Met andere woorden, wanneer gezegd zou worden: kankermongool, roetmop, kutMarokkaan oid, dan hoor je niets. Of?

Ga je in gesprek met de gebruikers van de term, dan wordt duidelijk dat ze niets anders dan dat bedoelen. Gewoon een uitdrukking. Nu kan ik verder gaan op wat ‘gewoon’ is, maar dat laat ik aan anderen. Begrijp me niet verkeerd, ook ik vind het een nare uitdrukking. Mijn kinderen zal je het nooit horen zeggen en doen ze het wel, dan wijt ik het aan deindividuation en gaan we een goed gesprek aan.

De groep die de term gebruikt is ook geen homogene groep, negen van de tien keer hebben ze niets met elkaar te maken, misschien een voetbalclub, of ‘afkomst,’ of bandje, of… is wat ze bindt, meer niet. Ze voelen zich veilig op hun smartphone, of PC, in de slaapkamer, of bus, in hun eigen wereld en voelen dat de ‘groep’ iets aangedaan wordt en ze springen in de ‘bres.’ Ook ik doe het en probeer het onrecht wat ik zie, waar ik me toe verbonden voel, te beschermen.

Onder de intrinsieke druk gaan wij gebogen en gaan we ver. Je zou kunnen zeggen, ‘ik heb vrijheid van meninguiting, wie doet mij wat?’ Maar de normen en waarden worden maar al te vaak overschreden.  Wie bepaalt dan de grens, tot waar kan het? Waarom mag kutMarokkaan wel, maar KK-Jood niet? Uiteindelijk, wanneer je in gesprek gaat, zie je dat ook degene die de termen gebruikt vindt dat het niet kan. De normen en waarden, de bewakers van de zeden, worden dan vanzelf weer in ere hersteld.

De vrijheid van meningsuiting stopt zodra je een bevolkingsgroep bewust wilt raken. De vrijheid van meningsuiting stopt zodra je iemand bewust kleineert, of ‘kapot’ wilt maken. Je mag iets vinden van een groep, iets benoemen, iets uiten, maar zodra dit de grenzen van de algemeen geldende normen en waarden overschrijdt, ga je te ver.


Zo gaat het ook met de puber. Gevoelig voor de groep en zoekende naar eigen identiteit, zal hij/zij rond het 17e / 18e levensjaar tot inzicht komen, of worden gebracht.

er gebeurt niets

Mijn zoon is een voetbaltalent, dat is duidelijk geworden omdat hij vrij makkelijk zijn tegenstanders uitspeelt, oog heeft voor het spel en inzicht toont door anderen te laten voetballen. Hij wordt ‘gevolgd’ door KNVB en is verscheidene keren uitgenodigd. En daar blijft het bij. De eerste keer vond ik dat jammer als vader. Zo trots als een pauw vertelde ik het aan jan en alleman. Het bleef bij drie trainingen gevolgd door een afwijzing. Dat ging een tweede en zelfs derde keer zo door. Hij voetbalt nog steeds met veel plezier, toont passie en blijft oog houden voor zijn medespelers, waardoor ook zij steeds beter gaan voetballen.

Verscheidene keren heb ik meegemaakt dat hij huilend, gefrustreerd over het veld loopt. Ik probeer hem te stimuleren door te zeggen: volgende keer beter en het lukt niet altijd. Toch is juist het niet lukken van acties, voetballen, het mislukken van combinaties, of zelf het uitblijven van winst niet het probleem. Het punt is dat mijn zoon een intens emotionele jongen is. Hij is snel geraakt en kan met volle overtuiging leven en iets aangaan. Wanneer hij voetbalt, dan gaat dit met ziel en zaligheid. Gepaard met trekken, duwen, leuren, hangen, tikken, combineren en scoren.

Hij vertelde mij dat hij veel verwensingen in het veld krijgt vooral van tegenstanders, soms van medespelers. Dat gaat van egoïst tot kankermongool, van huilebalk tot hoerenjong, van… En dat zijn dan allemaal jongens in de leeftijd van 11 t/m 13 jaar. Zoals gezegd is mijn zoon een emotionele jongen. Daarnaast neemt hij bijna alles wat gezegd wordt serieus en daar zit de uitdaging. Hij weet dat het maar woorden zijn, dat die woorden ontstaan vanuit frustratie, soms een reactie zijn op zijn gedrag (hijzelf scheldt nooit) en dat je er niet op moet reageren. Maar kan hij er wat aan doen. Het wordt tegen hem gezegd en niet zo zuinig ook, soms is het ook een onderdeel van het spel: uitdagen, kijken wat je tegenstander kan hebben. Hij doet het door het letterlijke spel. De meeste tegenstanders gelukkig ook, maar er zijn er die woorden gebruiken.

Is het hem kwalijk te nemen? Gelukkig niet. Ik ben erg blij met zijn antennes, dat het hem opvalt, dat hij niet doof is en dat hij reageert zoals je zou moeten reageren: verbouwereerd, verslagen. Nooit agressief, nooit zal hij terugschelden. Nooit zal hij revanche nemen. Nooit zal hij achteraf gaan wijzen, of alsnog aanpakken. Zij weten niet beter is zijn reactie. Is hij dan een mietje? Zeker niet. Hij voetbalt stevig, gaat hard een duel aan en hanteert het trekken en duwen als een echte prof., inclusief de ellebogen (zo nu en dan.) Het blijft fair. Hij is het type die, als het moet, met twee benen gestrekt een duel aangaat en naderhand het slachtoffer een sinas aanbiedt in de kantine, omdat hij het goed wil maken en uit wil leggen dat het moment een onderdeel is van de sport.

Vorig jaar werd ons een nieuw beleid van KNVB opgedrongen: zonder respect geen voetbal. We weten allemaal de reden. Natuurlijk bizar dat er eerst iets vreselijks moet gebeuren, voordat ook KNVB na gaat denken en iets onderneemt, maar daar blijft het dan weer wel bij. KNVB doet niets, zal nooit iets doen. Willen we echt veranderen, dan zal KNVB opgedoekt moeten worden, of er moet een belangenvereniging komen voor amateurvoetbal, los van KNVB. KNVB is alleen bezig met geld en het eigen gewin. Daardoor stimuleert het rücksichtslos gedrag en zal het eendimensionaal blijven opereren.

@jndkgrf  heeft een 99-woorden gewijd aan het voornemen van KNVB om met een boot mee te doen aan de homoparade in Amsterdam. In het kort kwam het er op neer dat het een hypocriete aanfluiting is, om op deze manier kenbaar te maken dat er in de voetbal ruimte is voor de homo. Gijp heeft zondag kenbaar gemaakt dat hij nog nooit (zelden) een homo is tegen gekomen en dat dit voor hem voldoende bewijs is dat voetbal geen sport voor homo’s is en er dus…laat maar. Er verandert niets.

In reactie op de 99-woorden van @jndkgr stuurde ik een tweet met de melding dat KNVB voetbal kapot maakt. @michaelvanpraag reageerde hierop door te zeggen, dat hij mij maar een eng mannetje vond. Onder het mom zonder respect geen voetbal, vroeg ik naar de onderbouwing van zijn these.

Ik wacht nog steeds.

Zolang op het veld ongestoord kan worden geroepen en gescholden en dat vanaf de kant ook het één en ander geroepen kan worden zonder repercussies, verandert er niets. Zolang ik als leider van mijn team beschimpt, bespuugd, uitgescholden wordt, zelfs bedreigd wordt te worden geslagen en niemand doet iets, zelfs scouts van KNVB die het zien gebeuren, verandert er niets. Zolang mijn spelers uitgejouwd worden, soms door volwassen mensen, uitgescholden, bewust geschopt worden (soms zelfs geslagen) en niemand doet iets, verandert er niets.


KNVB kent vier ‘zaken’ door mij en mijn vereniging aangekaart, er gebeurt niets. Zonder respect geen voetbal? Zonder KNVB voetbal!

simpel

Ooit heb ik me verzet tegen religie. Religie was in mijn ogen de bron van het kwaad. De geschiedenis toont het aan en het antwoord is evident: religie als katalysator van alles wat met dood en verderf te maken heeft. En natuurlijk beweert de ‘gelovige’ het tegenovergestelde: De haat komt door onbegrip, wij proclameren geluk en liefde en die vind je alleen door je te vereenzelvigen met…. Ja, met wat?
            Religie was voor mij ook een breed begrip. Het maakte in mijn ogen niet uit wat je geloof was, Boeddhist, Christen, Moslim en Jood (en natuurlijk de 10 miljard afsplitsingen hiervan,)  één pot nat in mijn ogen. Allen beweren hetzelfde. Allen prediken liefde, het ware pad, het enige echte en vooral de verdraagzaamheid. De werkelijkheid is anders; er is geen verdraagzaamheid, er is geen liefde, er is geen ware pad. Er is leven en drijfveren.
            Ik had een blog, personaljesus.nl, waar ik godsbeleving onder de aandacht wilde brengen, gekoppeld aan muziek. Op een gegeven moment werd ik ‘gevonden’ door lieden die het vooral gemunt hadden op islam. Islam is een geloof wat in veel ogen  anders geïnterpreteerd moet worden. Ik bekijk het vanuit het politiek-religieuze punt, waarbij machts (mis, ge-) bruik, ingezet wordt als middel van expansie. De reageerders gebruikten vooral het Wilderiaanse oogpunt, waarbij het geloof als middel gebruikt wordt om een hele bevolkingsgroep aan de kant te zetten. Ik haak dan af. Het gaat mij niet om de gelovige, maar zijn geloof, het gaat mij niet om de mens, om de mensheid.    
            Sinds een aantal jaar ben ik actief op twitter, in het begin was ik zoekende naar de ‘rol’ die ik wou innemen, dagelijkse onzin, muziek, politiek, religie, opinie...? Uiteindelijk is het opinie geworden: ‘only music can save us.’ 140 karakters om weer te geven wat jij vindt: briljant idee. Muziek is de drijfveer, verder filter ik mijn mening. Die is soms confronterend, soms bemiddelend, soms flauw, soms irritant, soms botte bijl, altijd eerlijk. Toen Bruin I viel, begon ik actiever te worden. Het werd ook duidelijk dat ik in het midden zat van een gepolariseerde groep. Links - Rechts wordt er geroepen en ik heb meermalen te horen gekregen tot de Linkse kerk te behoren. Wel grappig dat ik in verband wordt gebracht met een kerk, maar dat terzijde.
In mijn timeline komen voor: links, rechts, christenen, moslims, vrijdenkers, anarchisten, dierenactivisten, communisten, bankiers, werkgevers, ex-werkgevers, grootgrondbezitters, zzp’ers, studenten, scholieren, bejaarden, etc. Het is een mooie dwarsdoorsnede van de samenleving. De groep ‘vrijdenkers,’ is bijzonder. Bij vrij denken, denk ik: vrije gedachte. Los van regels, los van de wereld om je heen en die accepteren zoals hij is. Het tegendeel blijkt waar, de vrijdenker vertaalt vrij, als vrij van opgelegde normen, de islam, vrij van MOE-lander, vrij van ‘anders’ denkenden, vrij van een wereld die hun vrijheid aan banden legt. Wat die vrijheid dan ook moge betekenen. Ga je in discussie met iemand vanuit deze groep, dan wordt de beperking inzichtelijk, wordt een godwin gehanteerd en eindigt het regelmatig in een block. So be it. Ik moest weer denken aan de comments op mijn blog.
Ik volg, op dit moment, 504 mensen. Ik zal ze geen vrienden noemen, een mens kan hooguit 150 contacten effectief onderhouden en irl heb ik niet eens zoveel vrienden. Dat betekent dat er 354 mensen teveel in mijn TL zitten. Kijk ik echter kwalitatief, dan kom ik niet verder dan een stuk of 20. Dat houdt dan weer in…. Die +/- 20 gaan mij ondertussen zo aan het hart dat ik ze als ‘echte’ vrienden ben gaan zien. Dat is eigenlijk best wel sneu, want ik ken ze alleen virtueel. Ik zal de meesten irl zelfs gewoon voorbij lopen, waarschijnlijk. Ze geven me input, ze beantwoorden vragen, ze zorgen voor dynamiek, maar bovenal inzicht. Een mens is uniek, maar toch zijn wij allen slaaf van de gewoonte. Deze 20 doorbreken voor mij de gewoonte.
Sinds een week ben ik een inzicht rijker, die mij weer met twee voeten op de grond heeft gezet. De opmerking kwam van @Anarchiel. De strekking was dat de mens mooi is, maar de mensheid naar de kloten. Ik werd weer teruggeworpen in de tijd en probeerde al mijn kennis en ervaring, opgedaan via boeken, kranten, blogs, twitter en irl, te koppelen aan zijn inzicht. De conclusie is dan simpel, niet de mens is het probleem maar de dogmatisch gedreven mens zorgt voor alle ellende.
Ooit heb ik me verzet tegen religie, ik noemde mezelf atheïst. Ik kwam er achter dat de atheïst hetzelfde is als een gelovige, dus noemde ik me goddeloos. Als goddeloze kwam ik tot de ontdekking dat ik af en toe de godvrezende in bescherming neem, dus noem ik mij dogmaloos.