laten we multicultureel zijn

Wij vinden nogal wat van elkaar. Loopt iedereen links en jij rechts, dan word je aangekeken op het feit dat jij rechts loopt. Heeft iedereen een overhemd aan en jij een t-shirt, dan krijg je wat te horen. Heb je een t-shirt aan met Stalin er op, dan is er ongetwijfeld iemand die daar iets over moet zeggen positief of negatief.

We moeten ook van alles. Bouwt mijn buurman een dakkapel, dan zie je binnen afzienbare tijd de overbuurman zenuwachtig rondlopen, kijken naar zijn huis een offerte plaatsen en ook een dakkapel plaatsen. Wordt er drie deuren verderop een auto gekocht dan zie je snel dat één van de andere buren ook een auto koopt.

Zien, gezien worden, elkaar de loef afsteken.

Zo gaat het ook met kennis. Ik had een zekere Bottehoend in mijn timeline. Het leek een openmind ‘relatie,’ Qua gedachte stonden we lijnrecht tegen over elkaar, maar opposite attracts, wie weet konden we wat leren van elkaar. Dat bleek ijdele hoop. Ik stond open voor zijn gedachte, maar kon hem niet volgen. En wat een start leek van een mooie virtuele vriendschap, werd snel de kop ingedrukt, want ik moest kiezen. Kiezen? Ja kiezen. Of ik ging mee in zijn verhaal, of ik was tegen.

Zijn verhaal is simpel: hij is vrijdenker en overtuigd islamkritisch. In het begin was ik naïef, want ik, als religiecriticus dacht dat ik met hem kon sparren en als vrijdenker dacht ik de ruimte te vinden in de vrije gedachte. Ondertussen werd duidelijk dat je islamkritiek, uit monde van bottehoend en PVV adepten, letterlijk kan vertalen als een fobie voor islam. En oei oei oei als je dat zegt, want fobie suggereert angst voor het onbekende en ze zijn allen goed op de hoogte van de Islam #kuch. Als vrijdenker bleek hij ook niet meer dan een gesloten dogmatisch systeem te zijn. Dit kon niet lang goed gaan. Op het moment dat ik hem toch maar confronteerde met zijn dogmatische blik op de wereld en zijn blik op, uiting van angst voor een specifieke groep mensen, werd het hem teveel en trakteerde hij mij op een block.

Wij vinden wat van elkaar. Twitter lijkt per definitie voor de Nederlander te zijn gemaakt, of je bent met mij, of je bent tegen mij. Gewoon simpel ideeën uitwisselen, iets leren en opsteken van elkaar zit er niet in. De discussie aangaan, zonder dat iemand eerst voor alles en nog wat moet worden uitgemaakt lijkt de gewoonste zaak. Discussie, wat is dat? Jij bent gewoon: rabiaatrechts, rioolrechts, rozescum, gutmensch, linkschfascist, antisemiet… whatever.

Toch, hoe graag ik ook zou willen, het lukt niet. En het gaat mij dan nog niet eens om het inhoudelijke debat, wat je op zich prima zou kunnen voeren. Het gaat om het doel. Het doel is een specifieke groep mensen, in dit geval de moslims, aan de kant zetten. Wegvagen, wegsturen, slikken of stikken. En dat kan ik niet.

Daarin is mijn keuze helder.

Wij vinden wat van elkaar. Ik denk vrij, open, deel graag, zoek de discussie, zacht op de confrontatie, wil ervaringen horen, begrijpen, zoeken naar de rede, de reden. Gewoon ‘echt’ sociaal zijn. Delen met elkaar, kleur, geloof, afkomst, gedachten, inhoud, politiek, sex, wat maakt het uit. Weet je, laten we multicultureel zijn. Idee?