we gaan

Ze kon amper op haar benen staan, maar we moesten hals over kop weg. ‘Ik ga niet mee,’ zei ik. ‘Je moet,’ was het resolute antwoord. ‘OK, maar dan zie ik je daar wel.’ ‘NEE, je gaat met mij mee.’ Ze struikelde over een speelgoed auto en schopte mijn lego bouwwerk weg. Ik werd bij m’n arm gegrepen en meegesleurd de auto in. ‘Mam, gaan we met de auto? Je kan amper op je benen staan.’ Ik moest m’n bek houden. De auto werd gestart en we gingen. Veel te hard, veel te ruim door de bocht en nog een keer te ruim door de bocht. Volle kracht vooruit. ‘STOPPEN,’ riep ik. Gelukkig trapte ze op de rem. Ik kreeg de volle lading van achteruit de auto over me heen, maar gelukkig kon Inge doorfietsen. Ik duwde de dozen terug op hun plek en keek schuchter naar het meisje, terwijl ik het eigenlijk niet wilde. Met piepende banden reden we door. Aan het einde van de straat werd de auto met nog meer geweld tot stoppen gedwongen. Ze stapte uit en liep naar het huis. ‘Waar blijf je,’ hoorde ik en stapte ook uit de auto.

Het was me een raadsel waarom ik altijd mee moest, maar als ze naar Dirk en Derkje ging moest ik mee. Haar vond ik sneu, ze zat in een rolstoel, was te dik en klaagde over pijn. Hem vond ik eng. Er was herkenning, maar toch was het de laatste man op de wereld waar ik mijn vertrouwen in zou leggen. Met zijn kleine gluiperige ogen, bezweet gezicht en altijd glimmende lippen. De deur ging open. 'Waarom duurt het toch altijd zolang,' hoorde ik Dirk zeggen. Ik voelde een verwijtende blik. Ik moest in de keuken wachten. Het rook er zuur, naar aardappelen en doorbakken spek, ik moest bijna overgeven. Derkje zat op haar vertrouwde plek voor zich uit te staren naar bewegend beeld. Zonder geluid, altijd zonder geluid. Ze keek me aan en zei dat er bier in de koelkast lag als ik dorst had. ‘Nee dank je, ik heb geen dorst.’ Ik vroeg nooit hoe het ging, dat durfde ik niet. Ze was zielig.

Na een poosje hoorde ik gestommel en gelach op de trap. Mijn moeder kwam de kamer in met achter haar Dirk. Er kwam een onbeschrijfelijk penetrante walm mee. Mijn moeder had haar blouse niet aan, die ze wel aan had toen we aankwamen. Ze zei iets onverstaanbaars tegen Derkje, die geen krimp gaf. We moesten gaan.