werkelijkheid

Terwijl de muziek vastloopt vraag ik me af, wat is echt. Is dat wat ik voel, ruik, proef, of ervaar werkelijkheid? Of leef ik in een gecreëerde omgeving. Leven we matrix, een geconditioneerde samenleving waarin wij als voedingsbron dienen voor het ‘groter geheel’ en alleen onze hersenen in staat zijn te ervaren wat wij ervaren, te creëren wat wij creëren. Dat muziek vastloopt is op zich al vreemd. Muziek hoort niet vast te lopen, muziek loopt door. Of ook muziek is niet echt en bestaat uit binaire eenheden. Ééntjes en nulletjes die in de juiste volgorde ons doen denken dat we luisteren naar muziek. Het brein creëert, de rest wordt gedaan. Matrix.

            Je kan natuurlijk ook uitgaan van het participerende, niet ik ben verzonnen, de wereld om mij heen is verzonnen en de rest is een leugen (wat ook weer verzonnen is.) De uitspraak komt van Godpipo, man naar mijn hart. Het begon met de tweet dat wij allen een parodie zijn van onszelf op twitter. Dat is natuurlijk waar, alles wordt overdreven, uitvergroot, erbij bedacht, mooier gemaakt, of gefixt voor het plaatje. Dat plaatje ben je natuurlijk zelf, of wat je graag zou willen zijn. Ik kan met redelijke oprechtheid melden dat 90 % van wat ik zeg en plaats op twitter oprecht is en klopt. De overige 10 % zit hem in mijn identiteit, die ik liever voor mijzelf en mijn geliefden hou. De reden is dat ik een aantal jaar geleden ervaren heb dat het uiten van een online mening gekoppeld aan je identiteit nogal wat vragen op kan roepen, zeker wanneer je een voorbeeldfunctie uitoefent in de werkende wereld.

Ik heb gekozen voor een gepaste anonimiteit. Gepast, want de foto, dat ben ik, wat ik zeg, ben ik ook. Natuurlijk overdrijf ik. Natuurlijk maak ik het soms mooier dan het is, natuurlijk vertel ik niet alles. Natuurlijk, plaats ik ook dingen die niet eens op die manier zijn gebeurd, maar wel kloppen. Daarom 90%. Is de wereld om ons heen dan een bedachte wereld, leven wij in een fantasie? Is het één groot groen scherm waar het leven op geprojecteerd wordt en jij een toevallige passant bent? Terwijl ik hierover nadenk gaat de espresso door mijn slokdarm en voel ik hem branden. Aai ik dashond, die liefkozend bijt, ook dat voel ik. Geef ik Pas een kus en proeft het heerlijk. Knuffel ik mijn kinderen wat fantastisch is en hoor ik de goddelijke klanken van Arcangelo Corelli (op vinyl, want dat loopt niet vast.) Mocht het een gecreëerde werkelijkheid zijn, dan hoor je mij (nog) niet klagen.