Gorgelend riep ik je, je naam was niet te
verstaan, je lag roerloos naast me. Wat ik ook deed, er kwam geen geluid, ook
jij bleef liggen, stil. Ik stond op, maar kon nauwelijks op mijn benen staan. Mijn keel
deed pijn, er was een oorverdovende suis in mijn oren, mijn lichaam voelde als
met messen bewerkt en mijn ogen wilde ik er uit krabben. Het was wazig om me
heen, ik knipperde, maar het werd niet beter. Er stond iets geschreven op de
muur. In druipende letters ontwaarde ik je naam, grof geschreven in donkerrood.
Jij lag nog steeds roerloos, naakt, op de vloer. Ik keek naar mezelf, ik glom, alsof
ik gezwommen had. Ik moest denken…het lukte niet. Zat ik in een droom? Om te
weten of het klopte, sloeg ik mijn hoofd tegen de muur. Een warme straal stroomde
langzaam naar beneden. De kamer waarin ik stond leek in mist gehuld. Vanachter
een bruinig gordijn, dat ooit wit was, kwam een warme felle gloed krachtig
genoeg om jouw contouren te schetsen. Ik knipperde richting het gordijn maar
durfde hem niet weg te halen, alsof het beter was dat alles in nevelen bleef.
Jij lag roerloos op de vloer, naakt. Je lag in een donkere plas. Waarom was ik
naakt? Ik zocht naar kleren en zag een spijkerbroek dat op die van mij leek, ik
trok hem aan. Er lagen All Stars en er was een zwart shirt. Ik keek naar jou en
liep naar de deur, omdat ik wist dat jij roerloos zou blijven liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten