dinsdag 24 december 2013

veiligheid


Hokjesdenken, hokjesplaatsen, daar zijn we goed in. Vanuit onze eigen referentie hebben we binnen enkele seconden een beeld geschetst van iemand en een goede die je daar vanaf kan helpen. Aannames zit ons in het bloed. We vinden wat van elkaar.

Nu zal ik de laatste zijn om te beweren dat ik het niet doe. Toch, het melden van iets, het hebben van een mening zegt in principe niets over de persoon tegen wie je het zegt. Dat die persoon dat wel denkt, zegt vaak iets over die persoon. Misschien is er iets gebeurd in het verleden, waardoor de reactie niet direct op waarde wordt geschat. Het valt mij op dat het praten met elkaar vaak praten met jezelf is waarbij je de ander probeert duidelijk te maken wat je eigenlijk zelf duidelijk zou moeten hebben. Praten is zo dicht mogelijk langs elkaar heen praten. Dat wordt vooral duidelijk wanneer iemand tegen wie je iets zegt totaal anders reageert dan jij verwacht (aanname.) Je bent daarna vaak uren bezig de schade te herstellen. Beter zou het zijn te beginnen met een excuus, omdat je het niveau waarop iemand communiceert pas in kan schatten na de reactie. Maar begin je met een excuus, dan is de reactie vaak, is niet nodig joh.

Ik sta veel voor groepen en probeer aan die groepen duidelijk te maken hoe wij met elkaar om zouden moeten gaan. Dat is natuurlijk een ongeschreven wet, omdat de omgang (omgangsvormen) bepaalt (bepalen) hoe wij met elkaar om willen gaan. Dus draai ik het vaak om, wat vind jij belangrijk, hoe wil jij benadert worden, wat vind jij ‘normale’ omgangsvormen. Met die basis  bepalen we de grenzen hoe we met elkaar om zouden gaan als groep, de consensus speelt een belangrijke rol. Is de consensus bepaald, dan kijken we naar de plek binnen de organisatie, etc. Om de groep in te kunnen schatten laat ik ze vaak ‘los’ op mij; wie ben ik, hoe oud ben ik, ben ik getrouwd, ben ik homo/hetero, heb ik kinderen, welke opleiding heb ik gedaan, waar woon ik, wat doe ik in m’n vrije tijd. Dit gaat altijd fout, simpel omdat iedereen zijn eigen referentie loslaat. Het is voor velen ook een eye-opener, omdat ze heel snel/makkelijk reageren vanuit hun eigen wereldbeeld. Zoals ik denk, ben, voel, zie, ervaar, etc, zo wordt de wereld om ons heen ervaren. Dat is niet vreemd, want de wereld om ons heen maken we door onze eigen invulling.

Een belangrijke hierin is muziek. Muziekbeleving zegt veel over emotie en emotie zegt veel over hoe je omgaat met de wereld om je heen, maar ook hier is de aanname vanuit je eigen referentie snel gedaan.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is, pas op met oordelen. Iemand kan een hele bevolkingsgroep in woord aan de kant zetten, maar komt hij in contact met deze groep, gaat hij zich verdiepen in ze, gaat hij in gesprek, dan kan het zo veranderen. Neemt niet weg dat er mensen zijn die bewust pijn willen doen en bewust actie ondernemen tegen bepaalde groepen. Er begint één en het is moeilijk die te centreren, de rest volgt als logische stap in deïndividuatie. De groepsdruk is sterker dan het eigen moraal. We plaatsen mensen graag in hokjes, omdat we zelf vanuit hokjes denken, hoe vrij wij ook claimen te zijn. We zoeken ook contact binnen de hokjes, omdat het buiten de hokjes eng is. We zoeken veiligheid.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten