Hokjesdenken, hokjesplaatsen, daar zijn we goed in. Vanuit onze eigen referentie hebben we binnen enkele seconden een beeld geschetst van iemand en een goede die je daar vanaf kan helpen. Aannames zit ons in het bloed. We vinden wat van elkaar.
Nu zal ik de laatste zijn om te beweren dat ik
het niet doe. Toch, het melden van iets, het hebben van een mening zegt in
principe niets over de persoon tegen wie je het zegt. Dat die persoon dat wel
denkt, zegt vaak iets over die persoon. Misschien is er iets gebeurd in het
verleden, waardoor de reactie niet direct op waarde wordt geschat. Het valt mij
op dat het praten met elkaar vaak praten met jezelf is waarbij je de ander
probeert duidelijk te maken wat je eigenlijk zelf duidelijk zou moeten hebben.
Praten is zo dicht mogelijk langs elkaar heen praten. Dat wordt vooral
duidelijk wanneer iemand tegen wie je iets zegt totaal anders reageert dan jij
verwacht (aanname.) Je bent daarna vaak uren bezig de schade te herstellen.
Beter zou het zijn te beginnen met een excuus, omdat je het niveau waarop
iemand communiceert pas in kan schatten na de reactie. Maar begin je met een
excuus, dan is de reactie vaak, is niet nodig joh.
Ik sta veel voor groepen en probeer aan die
groepen duidelijk te maken hoe wij met elkaar om zouden moeten gaan. Dat is
natuurlijk een ongeschreven wet, omdat de omgang (omgangsvormen) bepaalt
(bepalen) hoe wij met elkaar om willen gaan. Dus draai ik het vaak om, wat vind
jij belangrijk, hoe wil jij benadert worden, wat vind jij ‘normale’
omgangsvormen. Met die basis bepalen we
de grenzen hoe we met elkaar om zouden gaan als groep, de consensus speelt een
belangrijke rol. Is de consensus bepaald, dan kijken we naar de plek binnen de
organisatie, etc. Om de groep in te kunnen schatten laat ik ze vaak ‘los’ op
mij; wie ben ik, hoe oud ben ik, ben ik
getrouwd, ben ik homo/hetero, heb ik kinderen, welke opleiding heb ik gedaan,
waar woon ik, wat doe ik in m’n vrije tijd. Dit gaat altijd fout, simpel
omdat iedereen zijn eigen referentie loslaat. Het is voor velen ook een
eye-opener, omdat ze heel snel/makkelijk reageren vanuit hun eigen wereldbeeld.
Zoals ik denk, ben, voel, zie, ervaar, etc, zo wordt de wereld om ons heen
ervaren. Dat is niet vreemd, want de wereld om ons heen maken we door onze
eigen invulling.
Een belangrijke hierin is muziek.
Muziekbeleving zegt veel over emotie en emotie zegt veel over hoe je omgaat met
de wereld om je heen, maar ook hier is de aanname vanuit je eigen referentie
snel gedaan.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is, pas op met
oordelen. Iemand kan een hele bevolkingsgroep in woord aan de kant zetten, maar
komt hij in contact met deze groep, gaat hij zich verdiepen in ze, gaat hij in
gesprek, dan kan het zo veranderen. Neemt niet weg dat er mensen zijn die bewust
pijn willen doen en bewust actie ondernemen tegen bepaalde groepen. Er begint
één en het is moeilijk die te centreren, de rest volgt als logische stap in
deïndividuatie. De groepsdruk is sterker dan het eigen moraal. We plaatsen
mensen graag in hokjes, omdat we zelf vanuit hokjes denken, hoe vrij wij ook
claimen te zijn. We zoeken ook contact binnen de hokjes, omdat het buiten de
hokjes eng is. We zoeken veiligheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten