Ze kon amper op haar benen staan, maar we
moesten hals over kop weg. ‘Ik ga niet mee,’ zei ik. ‘Je moet,’ was het
resolute antwoord. ‘OK, maar dan zie ik je daar wel.’ ‘NEE, je gaat met mij
mee.’ Ze struikelde over een speelgoed auto en schopte mijn lego bouwwerk weg.
Ik werd bij m’n arm gegrepen en meegesleurd de auto in. ‘Mam, gaan we met de
auto? Je kan amper op je benen staan.’ Ik moest m’n bek houden. De auto werd
gestart en we gingen. Veel te hard, veel te ruim door de bocht en nog een keer
te ruim door de bocht. Volle kracht vooruit. ‘STOPPEN,’ riep ik. Gelukkig
trapte ze op de rem. Ik kreeg de volle lading van achteruit de auto over me
heen, maar gelukkig kon Inge doorfietsen. Ik duwde de dozen terug op hun plek
en keek schuchter naar het meisje, terwijl ik het eigenlijk niet wilde. Met
piepende banden reden we door. Aan het einde van de straat werd de auto met nog
meer geweld tot stoppen gedwongen. Ze stapte uit en liep naar het huis. ‘Waar
blijf je,’ hoorde ik en stapte ook uit de auto.
Het was me een raadsel waarom ik altijd mee
moest, maar als ze naar Dirk en Derkje ging moest ik mee. Haar vond ik sneu, ze
zat in een rolstoel, was te dik en klaagde over pijn. Hem vond ik eng. Er
was herkenning, maar toch was het de laatste man op de wereld waar ik mijn vertrouwen
in zou leggen. Met zijn kleine gluiperige ogen, bezweet gezicht en altijd glimmende
lippen. De deur ging open. 'Waarom duurt het toch altijd zolang,' hoorde ik Dirk zeggen. Ik voelde een verwijtende blik. Ik moest in
de keuken wachten. Het rook er zuur, naar aardappelen en doorbakken spek, ik
moest bijna overgeven. Derkje zat op haar vertrouwde plek voor zich uit te
staren naar bewegend beeld. Zonder geluid, altijd zonder geluid. Ze keek me aan
en zei dat er bier in de koelkast lag als ik dorst had. ‘Nee dank je, ik heb
geen dorst.’ Ik vroeg nooit hoe het ging, dat durfde ik niet. Ze was zielig.
Na een poosje hoorde ik gestommel en gelach op
de trap. Mijn moeder kwam de kamer in met achter haar Dirk. Er kwam een
onbeschrijfelijk penetrante walm mee. Mijn moeder had haar blouse niet aan, die
ze wel aan had toen we aankwamen. Ze zei iets onverstaanbaars tegen Derkje, die
geen krimp gaf. We moesten gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten